Co słychać w Tokio? + [zmiana platformy bloga]

Głośna ulica w środku miasta. Morze ludzi w eleganckich kostiumach zmierzających do pracy, a w środku tej całej kakofonii dźwięków my – zmęczeni po 15 godzinach lotu, z dwoma walizkami w ręce i zupełnie zagubieni. Musimy dostać się do hotelu, który ma być tuż za rogiem, ale łapany uliczny internet nie jest w stanie podołać zadaniu znalezienia adresu hotelu. Przykuwamy uwagę przychodniów, bo zupełnie nie wpasowujemy się w tkankę miejską tej biznesowej dzielnicy – w sportowych strojach, bez makijażu, bez celu, w zupełnym bez-pośpiechu. Po chwili zatrzymuje się koło nas elegancko ubrany Japończyk z aktówką w ręce i z rozbrajającym uśmiechem pyta: “Wyglądacie jakbyście czegoś szukali. Gdzie chcecie się dostać”? Długo nie czekając bierze sprawy w swoje ręce i odnajduje adres. “Wasz hotel jest całkiem niedaleko. Wyszedłem właśnie na obiad, więc mogę Was odprowadzić”. Żwawym krokiem zmierza w kierunku celu, a my staramy się za nim nadążyć ciągnąc ospale walizki za sobą. Po chwili nowo poznany kolega obraca się w zakłopotaniu i mówi: ” Ale Wam to musi być ciężko to wszystko dźwigać”. Bierze walizkę i dźwiga ją po schodach nie przestając prowadzić rozmowy. Jesteśmy nieco speszeni, bo jesteśmy pewni, że nadrobił drogi prowadząc nasz pod same drzwi hotelu, ale z drugiej strony jesteśmy zadowoleni, że już pierwszego dnia obalamy jeden z mitów na temat Japończyków – ich dystansie do innych. Nasz kolega jakby odgadując nasze myśli rzuca na pożegnanie krótkie: “Witajcie w Japonii! Jak widzicie nawet tutaj możecie spotkać tutaj ludzi bezinteresownie pomocnych. Miłego dnia!”.

Spotkanie towarzyskie w jednym z licznych barów w rozrywkowej dzielnicy Roppongi. Będąc świadoma jak ciężko nawiązać w tym mieście spontaniczne relacje postanawiam skorzystać ze zdobyczy techniki i wybrać się na spotkanie integracyjne organizowane przez popularną tu aplikację meetup. W barze jest mały ruch, stoliki pod ścianą są zajęte przez grupę Azjatów i Japończyków, na horyzoncie nie widać za wiele obcokrajowców. Postanawiamy się dosiąść do kobiety na oko po trzydziestce, która samotnie sączy drinka czekając na inicjację rozmowy. -“Cześć! Możemy się dosiąść?”. Kobieta wita nas uśmiechem i wskazuje na miejsce koło siebie. “Skąd jesteście?”- powoli zagaja rozmowę. Rozmowa się powoli rozwija, a my nie możemy się nadziwić jak płynnym angielskim posługuje się nasza rozmówczyni. Wydaje się, że kolejny stereotyp został obalony. Okazuje się, że to nie koniec niespodzianek! Dość znacznie przestrzeliliśmy jej wiek – kobieta opowiada nam o tym jak kiedyś robiła karierę na Uniwersytecie i jak po ślubie oddała się opiece nad dziećmi i została panią domu. Powoli do stolika dosiadają się młode na oko dwudziestokilkuletnie dziewczyny. Podchodzą nieśmiało w parach i po każdej próbie zainicjowania rozmowy z naszej strony towarzyszy salwa śmiechu. Wydają się speszone, bo w ogóle nie odnajdują się w komunikacji w języku angielskim. W zasadzie nie chcą takiej próby podejmować. Inicjatywę przejmuje nasza rozmówczyni wcielając się w rolę tłumacza starając się zintegrować naszą grupę, ale z marnym skutkiem. Dziewczyny szybko tracą zainteresowanie naszym towarzystwem, gdy dowiadują się, że nasza rozmówczyni pochodzi z przedmieść Tokio – traci w ich oczach status społeczny jako, że one rodowite Tokijki szukają towarzystwa bardziej “z klasą”. Po odejściu od naszego stolika słychać tylko chichot i oddalający się stukot obcasów butów od sławnego projektanta.