Krótka przypowieść o dojrzałości

 

I like people who don’t need everyone to like them. Sonya Teclai

Bycie sobą. To tak wyświechtane powiedzenie, że często trudno stwierdzić co się za nim kryje. Przyszło nam żyć w bardzo wymagających czasach. Poprzeczka została podniesiona wysoko, bo teraz jesteśmy oceniani przez wszystkich wokół 24/7, porównywani, stawiani jako niedościgniony wzór lub wręcz przeciwnie jako antywzór, ucieleśnienie porażki życiowej. Facebook, Instagram, LinkedIn, Snapchat – to tam rozgrywa się walka o podium, tytuł dla najbardziej hot, tytuł dla największego sukcesu zawodowego, tytuł dla życia na poziomie, tytuł dla fit nowoczesnej matki, tytuł dla [dodaj swoją kategorię] (można  byłoby je mnożyć w nieskończoność). Jesteśmy tak zajęci uszczęśliwianiem wszystkich wokół, spełnianiem oczekiwań innych, że umyka nam bardzo istotna kwestia – co tak naprawdę decyduje o naszym prywatnym szczęściu?

Gdyby ktoś poprosił mnie o zdefiniowanie dojrzałości to chyba zamknęłabym to w tych kilku słowach – wolność od spełniania oczekiwań innych. Uwolnienie się od tego przekonania, że nasze wybory życiowe, nasza droga, to jacy jesteśmy powinno zostać zrozumiane przez innych. To tak jakbyśmy czekali na swego rodzaju przyzwolenie, zielone światło do działania, słowo otuchy, że to gdzie zmierzamy i jak realizujemy swoje życie zyskuje przychylność bliskich nam osób, a zwłaszcza tych obcych. Tych obcych, bo to oni bez skrupułów ferrują wyroki i wygłaszają finalne opinie co do tego czy zamykamy się w szufladce sukces czy porażka.

Zabawne jest to jak bardzo zabiegamy o akceptację opini społecznej. Może traktujemy to jako bufor bezpieczeństwa przed powzięciem decyzji, która pcha nas już tylko w kierunku bardzo określonych konsekwencji i to nas zwyczajnie przeraża. Chcemy choć podświadomie zyskać ten komfort myślenia, że nawet gdy popełnimy błędną decyzję konsekwencje będą niejako współdzielone. A to nieprawda. Przejście na kompromis w sprawie Twoich marzeń spowodowane tym magicznym “a co inni powiedzą” prowadzi Cię w ślepy zaułek. Bo wpadając w pułapkę pozornie bezpiecznych, społecznie akceptowalnych, przewidywalnych decyzji dajesz sobie wejść na głowę i na koniec ciężar tej frustracji i zawodu niesiesz sam na swoich barkach. A Ci mitologiczni inni zwyczajnie odwracają się na pięcie i ulatniają się jak kamfora.

Właśnie dla tego miarą dojrzałości jest dla mnie odwaga w realizowaniu siebie w pełni ufając swojej intuicji. Brak zgody na dzielenie włosa na troje starając się zdobyć sympatię i uznanie innych kosztem siebie. Nie ma nic gorszego niż marnotrawienie energii na ludzi i decyzje, które sprawiają, że finalnie stoisz w miejscu zupełnie sam. Nie wszyscy zrozumieją Twoją drogę, ważne, że to Ty wierzysz w jej zasadność całym sercem.

Not everyone will understand your journey. That’s fine. It’s not their journey to make sense of. It’s yours.